Projekt polsko-niemiecko-czeski realizowany od 2006 roku.
Współtworzony przez kilkunastu twórców.
Prace inspirowane pikselem i fragmentem zrealizowane są w różnych technikach fotograficznych, oraz jako foto-obiekty.

Rozczłonkowanie i rozdrobnienie świata w znacznej mierze zawdzięczamy pojęciom. To one powodują kawałkowanie przez umysł rzeczywistości. Zarazem jednak umożliwiają tworzenie teorii, pozwalających na przewidywanie skutków działań, jeszcze zanim zostaną podjęte. Pojęcia pozwalają też organizować fragmenty rzeczywistości na nowo, więc tym samym układać z nich nieznane wcześniej całości. A kiedy pojęcia przyoblec w konkretne kształty wizualne, dzięki zastosowanym efektom optycznym można świadomie oszukiwać zmysły, przyzwyczajone do stereotypów widzenia. Fizyczne doznania ulegają wówczas relatywizacji, zaś umysł musi niekonwencjonalnie odpowiedzieć na prowokację. Jakże to jednak pobudza wyobraźnię i jakie wyzwala odczucia - umożliwia doświadczanie frapujących, bo innych, wymiarów.

Patrząc na rozbudowane struktury obrazowe, złożone z detali prostych konstrukcji geometrycznych, mimochodem rezygnujemy z uzmysławiania sobie sensu wrażeń szczegółowych, poprzestając na percepcji globalnej. Impresja ogólna poprzedza tu recepcję formy, która jawi się pod postacią zbioru zmiennych i niezależnych od siebie kształtów. Takie przedstawienie implikuje raczej refleksję poetycką, niż logiczną analizę.

Według autorskiej spółki Deleuze / Guattari Pojęcia filozoficzne są całościami fragmentarycznymi, które nie dostosowują się wzajemnie do siebie, ponieważ ich brzegi nie stykają się ze sobą. Powstają raczej z rzutu kości, aniżeli tworzą puzzle. A jednak rezonują, a tworząca je filozofia ukazuje stale Całość, potężną, nierozczłonkowaną, nawet jeśli pozostaje ona otwarta: nieograniczoną Wszech-Całość… Ta pocieszająca refleksja, zawarta w ich wspólnej książce „Co to jest filozofia?”, pozwala z nadzieją patrzeć na mozaikowy świat, który wygenerowany sztucznie coraz szczelniej nas otacza. Właściwie nie świat a światy – autonomiczne, niespójne, nieprzekładalne wzajem. W „Języku nowych mediów” Lev Manovich napisał: Nie trzeba usuwać granic między poszczególnymi światami, a różne przestrzenie nie muszą być dopasowywane pod względem perspektywy, skali i oświetlenia; poszczególne warstwy mogą zachować swoje cechy, zamiast łączyć się w spójną przestrzeń, różne światy zamiast formować spójny wszechświat, mogą się ścierać semantycznie. I czynią to – bezwzględnie i apodyktycznie. Niezależne systemy ikonograficzne zezwalają na tworzenie absolutnie niezależnych narracji. Powstają narracje demontujące zastane narracje, wyzwalają się efemerydy metanarracyjne. Opowieści mnożą się i wykluczają, podając w wątpliwość to, co same powołały do istnienia.

Struktura ziarna fotograficznego, raster poligraficzny, linie telewizyjnego obrazu, lego, puzzle, piksele zdają się nie mieć początku, ani końca. Powtarzalne, samopodobne, rozpływają się jedne w drugich. Liczą się nie one same a powstające między nimi relacje. Nic pojedynczego nie jest ważne, liczy się struktura. Rozważając naturę współcześnie dominujących konstrukcji myślowych oraz ich wizualnego pejzażu nasuwa się skojarzenie z niezwykłą formą zbioru Benoita Mandelbrota; formą samoreprodukującą się w sposób nieograniczony i budującą w wymiarze ułamkowym nowe kształty z już istniejących kształtów – i tak w nieskończoność. Znamienne, że to samo okazuje się nie być tym samym; coś, co w punkcie wyjścia wydaje się identyczne na skutek prostego przekształcenia staje się zupełnie czymś innym. Tego rodzaju złożoność nie poddaje się żadnym próbom systematyzacji, wykluczając znalezienie trwałej procedury algorytmicznej. Pole kreacji zostaje w ten sposób szeroko otwarte na dowolność, wykluczając jakąkolwiek stabilność pojawiających się rezultatów.

Wszystko jest dozwolone, wszystko możliwe...
Całość jest płynna, zatem względna i wątpliwa.

Autorzy:

Małgorzata Barańska
Agnieszka Bartosiewicz i Agnieszka Trebenda
Anna Glinka
Grzegorz Gorczyński
Michał Jakubowicz
Remigiusz Koniecko
Krzysztof Krzysztofiak
Bogusław Michnik
Peter Moško
Janusz Musiał
Rudolf Nemeček
Paweł Niziołek
Jerzy Olek
Anna Panek-Kusz
Tadeusz Sawa-Borysławski
Katarzyna Świątecka
Josef Thér
Krzysztof Tomasik
Gisela Weimann